Rozdział 8 "Myślę, że znalazłem kwiat w polu chwastów. Szukam, aż moje ręce krwawią. Ten kwiat, nie należy do mnie."

Nic się nie liczy naprawdę, życie to parę chwil

I dużo łatwiej zgasić je niż zapałkę

A my cackamy się z nim jak z jajkiem lub igramy z nim

Zamiast żyć i tak będzie jutro co ma być

Mówi się trudno - wszystkich nas i tak przysypie piach

Po co tracić nawet jeden dzień z życia na życie kłótnią

Z kimś, kto jest dla nas tą drugą połówką?

~*~

Liley zdejmując szatę Jedi ponownie zdała sobie sprawę, ile Zakon dla niej znaczy. Co by się stało, gdyby nawaliła tak, że zostałaby wyrzucona? Nie pamiętała nawet swojej rodziny, jedyne wspomnienie jest takie, że zgodziła się na zablokowanie pamięci, dobrowolnie. Chciała zapomnieć o rodzicach, lecz czasami zastanawiała się nad tym, co ją do tego skłoniło.

Chyba nie miała nawet rodzeństwa, czego żałowała, bo widziała jaka więź łączy Cameron i Bail'a. Bardzo się wspierali i byli dla siebie najważniejsi, przynajmniej Bail dla Cam, ponieważ Organa znalazł sobie obiekt westchnień, a owym obiektem była Padme Amidala.

Przynajmniej ona to zauważyła, Cameron może coś widziała, ale Anakin chyba się nie domyślał bądź nie dopuszczał tej myśli do siebie. Było wyraźnie widać, że mają się ku sobie, chociaż Padme była nieśmiała przy świadkach. Martwiła się o Anakina, dobrze wiedziała, jak to jest być nieszczęśliwie zakochanym. Wiedziała, ile znaczy dla niego Padme i ile zakon. Czy umiałby wybrać? Czy zniknąłby z zakonu?

Liley włożyła czarno-biały pancerz, w skrytce przy udzie ukryła swój miecz świetlny. Razem z mistrzem Windu mieli udawać partnerów, łowców nagród zainteresowanych zleceniem Naless Thour. Musieli dowiedzieć się jak najwięcej, co dokładniej grozi pani senator i czym zawiniła, o ile w ogóle zawiniła. Nie trzeba było cudu, żeby narazić się huttom. Ich skarby były niezwykle cenne, mieli czym ubijać targu.

Gdy skończyła splątywać włosy w warkocz wróciła na mostek do swojego mistrza, który siedział za sterami. W oddali było widać zanieczyszczoną Hutta. ˜

˜˜˜˜˜– Nie wygląda zachęcająco – mruknęła Liely siadając na miejscu pasażera.

Moc przenikała przez padawankę Jedi ostrzegawczo. Wiedziała z różnych nauk o kilku zwyczajach na tej planecie. Jej mieszkańcy, potężni huttowie wyglądali niczym wyrośnięte ślimaki, były obślizgłe i równie bogate. Naless Thour mieszkała w pałacu zbudowanego ze szczerego złota i strzeżonego pilniej, niż cokolwiek, z czym spotkała się Liley.

Po kilku godzinach znaleźli wolne miejsce na lądowisku, atmosfera już nie była przyjemna w samym kosmoporcie. Smog był przenikający, a szum tłumu ogłuszający, mimo to Jedi dzięki Mocy zachowywali trzeźwość umysłu. Osobniki różnych ras przeciskali się między sobą, gdzieniegdzie Liley zauważyła niewolników z charakterystyczną obrożą na szyi.

– Szkoda mi tych ludzi – odparła patrząc po nich ze współczuciem.

Mace Windu poszedł za jej spojrzeniem.

– Huttowie nie chcieli dołączyć do Republiki, niewiele jest takich planet, gdzie nadal dozwolone jest niewolnictwo. Kiedyś słynęło z tego Imperium Sithów, a kilka planet odłączyło się od naszego systemu i poszło za ich przykładem. Teraz są neutralni.

Liley nie przerywała swojemu mistrzowi, mimo że dokładnie wiedziała to wszystko. Aż za dobrze, niestety zobaczyć to na własne oczy to coś innego.

Przy kasynie "Pod zbitym zadkiem" czekał już na nich wysłannik Nalees Thour, twi'lek o żółtej skórze. Skłonił im się z szacunkiem jakby byli parą królewską.

 – Proszę za mną – odrzekł tylko.

Ruszyli za nim w głąb pałacu podziwiając złote ściany i podłogę oraz najróżniejsze dzieła sztuki. Jakim cudem huttowie byli tacy bogaci?

– Co jest nagrodą, za głowę Amidali?

Twi'lek dziwnie spojrzał na rosłego mężczyznę, jakby "Amidala" znaczyło to co "kotek".

– Coś, co jest na tyle warte uwagi, że najsłynniejsi mordercy w Galaktyce, podjęli się wyzwania. Trwa to od dość niedawna i nie jest takie łatwe jak się wydaje.

– Dlaczego akurat Amidala? – spytała Liley nie mogąc się powstrzymać.

Zatrzymali się przed dużymi mosiężnymi wrotami, na których widniały wyryte najróżniejsze wzory. Wydawałoby się, że na ma na tym ani drobinki kurzu, pomimo tego, że drzwi były trzy razy większe od zwykłego człowieka. 

– To usłyszycie osobiście od mojej pani. – Twi'lek pchnął drzwi. Cała trójka znalazła się w pomieszczeniu, które przypominało wielką salę tronową. Sufit był podpierany dużymi, złotymi zdobnymi kolumnami, na całej długości ścian bocznych ciągnęły się okrągłe okna.˜

Na czerwonej kanapie wyszywanej złotą nitką, siedziała potężna hutt Naless Thour. Na szyi oraz rękach miała bardzo drogą biżuterię ozdobioną w kamienie szlachetne, które połyskiwały w świetle. Zleceniodawczyni rozmawiała szeptem z jednym ze swoich sług, który musiał stawać na palcach, żeby ją słyszeć, po czym nieznacznie kiwnął głową i wyszedł bocznymi drzwiami.

 – Dekker oraz Moralia Morgo, z planety Korelia – przedstawił ich twi'lek.

– Jesteśmy zainteresowani pani zleceniem, a przede wszystkim nagrodą. Chciałbym poznać kilka szczegółów – zaczął Windu. Mówił pewnie i głośno, udając łowcę nagród.

– Mmmmm... – mruknęła Naless Thour. – Za głowę Amidali, komputer nawigacyjny dostaniecie, dokąd on prowadzi? Nie wiem. Do innej planety najprawdopodobniej, ciężko był zdobyty... oj ciężko... – wskazała ręką i twi'lek wyświetlił obraz statku – pewnie teraz nieistniejącego, skąd wydobyto komputer.

– Dlaczego akurat Amidala? – spytała Liley.

Naless gestem nakazała swojemu słudze mówić. Potrafiła bezbłędnie porozumiewać się w języku Basic, jednak wolała się „nie wysilać˜”.

– Amidala stworzyła propagandę aby zlikwidować niewolnictwo i włączyć kilka planet neutralnych do Republiki, naszym mieszkańcom to się nie podoba, ale wojsko w trymiga by nas wykurzyło. Chcemy żyć jak dotąd.

Liley uniosła brwi ze zdziwienia, lecz Mace Windu wydawał się poinformowany o tej całej propagandzie.

– Dziwi mnie, że o to właśnie chodzi. Z tego co wiem to do rewolucji nie dojdzie przez najbliższy czas ze względu na zagrożenie życia, sentor z Naboo musi dbać o swoje bezpieczeństwo – wtrącił Windu.

– Nas to nie obchodzi! Jest wiele akcji chcących to zakończyć i wyeliminować wstrętną Padme Amidalę! Chcemy żyć normalnie!

Windu tylko kiwnął głową, wymienił parę formalności z twi'lekiem i z uczennicą skierował się do pokoju – znaczy prawie. Po drodze nieco się „zgubili”, przynajmniej mogli przy okazji ˜

„pozwiedzać” pałac.

♫♫♫

– Czy jesteście wreszcie gotowi?! – Farr Kou czuł, że zadrżał nad nim sufit w gabinecie w którym się znajdował. Własnie pakował najpotrzebniejsze rzeczy, aby przenieść je na krążownik.

– Tak, pani. Właśnie się zbieram. – Głos mu drżał, czy tego chciał czy nie. Jak w ogóle wpakował się w to bagno? W tą całą współpracę z separatystami i Sithami? Co gorsza, Sithami. Czarna postać, która miała zasłoniętą twarz kapturem budziła w nim przerażenie. Był wojskowym, nie bał się walki wręcz, zabójców, łowców nagród czy wojny, ale Sithowie to istoty, z którymi nigdy nie powinno się zadzierać, jeśli życie jest ci miłe. Co go skłoniło do podjęcia takiej decyzji? Przecież z żoną i dwoma córkami żyło mu się dobrze, ale oczywiście na wieczorze kawalerskim swojego kolegi zaliczył skok w bok, którego jego żona nigdy mu nie wybaczyła. Z biegiem czasu żałował, że był tak lekko myślny. Został zwerbowany to tajnego oddziału, wiedział, że są separatystami, lecz nie wiedział nic o Sithach.

– Świetnie, spotkamy się na orbicie. Pamiętaj, że jeżeli coś nie pójdzie zgodnie z planem to zapłacisz za to życiem. – Mężczyzna przełknął ślinkę.

– Rozumiem.

♫♫♫

Anakin opierał się o ścianę w salonie i głęboko rozmyślał. Na przeciwko, na kanapie siedział Bail Organa, opierał łokcie na kolanach i chyba topił się we własnych myślach. Jedi wyczuwał jego stres i niepewność, ciekawe o co chodzi? Padme brała prysznic i mimo tego, że słyszał szum wody i czuł jej obecność, okropnie się denerwował. Łowcy byli na tyle pewni siebie, że zaatakowali u kanclerza w rezydencji, co powstrzyma ich przed zaatakowaniem jej we własnym apartamencie? Po tym ataku u kanclerza, ochrona senator została podwojona. Traktowano tę sprawę o wiele poważniej niż wcześniej. Anakin wiedział, że grozi jej niebezpieczeństwo większe niż przypuszczano. Dlaczego Rada i politycy wciąż potrzebowali dowodów? Na co czekali? Aż naprawdę coś się jej stanie? Jej dom na Naboo został wyrzucony w powietrze, czego więcej trzeba? Rycerz doszedł do wniosku iż w obu przypadkach decydujący głos mają głupcy, którzy nie troszczą się o dobro innych.

Westchnął i podszedł do okna jakby wypatrywał kogoś lub czegoś, co mogłoby zaszkodzić Padme. Próbował zająć czymś swoje myśli, żeby nie powstawały w nich wizje zażyłości Bail'a i Padme. Co ich łączy? Czy się kochają? Nie potrafił wyczuć niczego konkretnego za pomocą Mocy, co tym bardziej go niepokoiło. Czyżby nie chcieli, żeby ktoś się o tym dowiedział?

Nie usłyszał otwierających się drzwi łazienki, nie zauważył gdy Bail wziął Padmę w swoje ramiona. Obrócił się dopiero gdy czule się obejmowali. Anakin poczuł żółć w ustach, zacisnął pięści i odwrócił wzrok. Czuł, jakby miliony sztyletów wbijało mu się w serce, nie chciał słuchać tego, co miał do powiedzenia Bail.

– Wiem, że dzisiejszy dzień był okropny. – Pogłaskał Padme czule po policzku, mówił do niej jak do dziecka, a patrzył się na nią, jakby była całym jego światem.–  Dlatego chcę umilić ci czas. –  Ukląkł na jedno kolano i z kieszeni czarnego żakietu wyjął czerwone pudełeczko. Padme wpatrywała się w niego jak zaczarowana, niepewnie ściskała rękaw szlafroku. - Padme, kocham cię ponad całe moje życie, jesteś najważniejsza, jesteś wszystkim do dobre i najpiękniejsze. Proszę, wyjdź za mnie.

Padme milczała przez chwilę, Anakin dalej stał odwrócony. Czuł, że nie może wytrzymać psychiczne i wyszedł, nie chcąc patrzeć na scenę, która wydarzyła się w jego obecności. Nie usłyszał zgody Padme na oświadczyny Bail'a, ale nie zauważył też, kiedy patrzyła na niego przepraszającym wzrokiem.

~*~

Badabum tss....

Kocham komplikować życie moim bohaterom, jak tak dalej pójdzie, to Anakin popełni samobójstwo przeze mnie. ;< Biłam się z nim myślami, przegrał. xD

Wybaczcie mi, że tak późno, ale niedługo egzamin zawodowy (i pieprzone bierzmowanie -,-) więc mam duużo do roboty. Ale ale! Nie zostawię blogosfery znów. xD Może notki pojawiają się rzadko, ale pozostaje mi być dobrej myśli, że to się zmieni. 

Pozdrawiam wszystkich gorąco!

edit07.04.2016

Chciałabym zaznaczyć, że jutro oraz w sobotę zajmę się nadrabianiem zaległości w blogosferze. 

@Marika Twój blog jest pierwszy w kolejności! Przepraszam za zwlekanie.;x